Είμαι από κείνους που το πρέπει το έχουν ευκολάκι!
Από κείνους που έχουν μπει στα καλούπια αδιαμαρτύρητα!
Κάτι η ζωή, κάτι οι συνθήκες όμως με βγάζουν απ αυτά. Συνήθως βίαια.
Κλαίω τότε. Πολύ. Τρέχουν νερά. Δεν το αφήνουν το τραύμα να κλείσει και μένω ακίνητη.
Κάθε στάση με βρίσκει να κοιτάω πίσω, να δω την προηγουμένη. Και μένω στήλη άλατος.
Σαν τη γυναίκα του Λωτ.
Παίρνει χρόνο, κόπο, σκέψη να τo αλλάξω. Με κάποιο τρόπο το απολαμβάνω, κι αυτό είναι η πιο μεγάλη ένοχη απόλαυσή μου. Τον χρόνο τον μετράμε με την ημέρα και την νύχτα, τον ήλιο και την σελήνη.. 13 πανσέληνες, κάθε μέρα μια χάντρα, κάθε πανσέληνος μια άλλη με το μήνυμα της αποδοχής..
Αυτός ο χρόνος που σπαταλάει το μέσα μου στην κατανόηση και στην αποδοχή.
Η μη αποδοχή λοιπόν είναι η ένοχη απόλαυση μου …
